Toch schrok ik me de tandjes toen mijn jongste, terwijl ik een stukje aan het tikken was, de woonkamer binnenstampte en brulde: “Ik ben Arend Hitler!” Hij had zelfs een geknepen schreeuwstemmetje opgezet. Kortom: mijn zoon is de homo ludens in optima forma. Zijn spelen is verwerken en een poging de wereld een beetje te snappen. Zijn pommadehaar stond hoog op zijn kop als een lobbige slagroomtoef op een taartje. Met bronstige stem zong hij dat niemand op zijn blauwe suède schoenen mocht stappen.
