De voorlaatste keer dat ik Omar Essalih trof, was in de rechtszaal, een vertrouwd decor voor ons allebei. Volgens zijn onderwereldlogica kón hij daarom geen baan hebben, want dan hoeven ze je daar alleen maar op te wachten. Zoals Omar Essalih heb ik er te veel jong de kist of de cel in zien gaan. Nu ik 45 ben, ­vallen steeds meer twintigers. Je ziet weer hoe die jacht eindigt: ’s nachts op de kille straat, onder een wit laken.

Source: Het Parool May 08, 2020 07:30 UTC